Ellemieke Vermolen: model, presentatrice, actrice en schrijfster van maar liefst zes kookboeken en sinds kort van haar eerste boek over persoonlijke ontwikkeling. Een verhaal over omgaan met verlies en geluk hervinden: Kom weer in je kracht na verlies. Ellemieke is moeder van drie zoontjes, waarvan de jongste, Josha, met 39 weken in haar buik overleed. Ze weet wat verlies is en deelt daarover, om taboes te doorbreken en anderen te helpen. Ze weet ook hoe ze kan putten uit een enorme innerlijke kracht om alsnog geluk, liefde en vrijheid in haar leven te ervaren. ‘Mijn boek schreef ik bijna als vanzelf. Ik kreeg de woorden door en schreef ze simpelweg op. Het boek is ontstaan vanuit een ontspannen, geïnspireerde en liefdevolle flow.’
Jaja, Manifestatie Magazine ging internationaal voor dit interview: en wel helemaal naar België! Ellemieke woont met haar kinderen in de prachtige kustplaats Knokke en ontvangt ons met open armen, een grote glimlach, verse sapjes van de markt en een verrukkelijk zelfgebakken bananenbrood. Het voelt warm en al heel snel raken we in gesprek over meer dan koetjes en kalfje.
‘Zodra wij uit school thuiskwamen ging die rok uit en de broek aan’
Ellemieke Vermolen over haar jeugd
Was spiritualiteit onderdeel van je jeugd?
‘Ik ben gelovig opgevoed, dus in die zin was ik als kind al spiritueel, ja. Maar wij waren thuis nogal strenggelovig. Mijn moeder kwam uit een streng gereformeerd gezin. Zij ging als kind standaard op zondag naar de kerk, moest altijd bidden voor het eten, had geen tv, droeg nooit broeken en ga zo maar door. Toch trouwde ze met mijn vader, een katholiek. Met die twee invloeden ben ik dus opgegroeid, hoewel het meer hervormde geloof bij ons thuis wel de bovenhand had. Wij gingen op zondag naar de kerk, ik zat op een reformatorische lagere school waar ik intensieve bijbelles kreeg, psalmen leerde en altijd een rok droeg. Het contrast tussen de sfeer op school en die van thuis was in mijn geval wel groot, met mijn katholieke en dus wat vrijere vader. Wij hadden bijvoorbeeld wel een tv en dat was volgens mijn klasgenoten, wiens ouders beiden streng gereformeerd waren, duivels. Ik kon dan ook niet praten met andere kinderen over mijn thuissituatie. Ik voelde me daardoor wel anders. Gelukkig was er één ander meisje op mijn lagere school die precies dezelfde situatie thuis had en dat werd dan ook mijn beste vriendin. Zodra wij uit school thuiskwamen ging die rok uit en de broek aan.’
Lees nu ook: Evi Hanssen: Rouw, rust en reflectie
‘Ik voelde overal een grotere bedoeling achter. Ik wist daardoor meteen al dat mijn werk het begin van iets groters was’
Hoe kwam je vanuit dat toch wat ingetogen milieu terecht in de wondere wereld van modellenwerk en tv?
‘Hoewel ik mijn opvoeding niet als enorm belemmerend heb ervaren – ik vind het geloof nog steeds mooi – ben ik me er wel van af gaan zetten. Het was voor mij namelijk te zwart-wit, te streng. Hemel, hel, goed of fout: het voelde als bangmakerij. Mijn ouders scheidden op mijn twaalfde en enige tijd daarna ben ik enorm gaan ontdekken: wat is nou het geloof? Wie en wat is God, waar staat dat dan voor, wie ben ik dan? Op mijn vijftiende werd ik op straat ontdekt door een scout van Max Models. Ik kreeg een contract en ging als hét gezicht voor O’Neill aan de slag. Ik vloog de hele wereld over. Mijn moeder heeft me daar volledig in losgelaten. Heel knap als ik daar nu op terugkijk. Ze ging wel altijd mee naar het vliegveld als ik weer een klus had, om te zien met wie ik ging reizen en om iemand aan te wijzen die een extra oogje in het zeil moest houden voor mij. Ik heb nog net mijn middelbare school afgemaakt maar was eigenlijk vanaf mijn vijftiende al fulltime model. Ik heb tussendoor een jaar een Schoevers opleiding gedaan om toch een diploma te hebben, maar ben vervolgens volledig voor mijn carrière gegaan. Ik ben die trein ingestapt en nooit meer uitgestapt. Die route, mijn carrière en mijn leven denderden voort, van station naar station. Telkens bracht het me weer op nieuwe plekken en ik slurpte alle avontuur en ervaringen vol enthousiasme op.’
Waar komt die avontuurlijke kant in jou vandaan? Vond je het ook niet heel spannend allemaal, je was tenslotte pas vijftien…
‘Zeker vond ik het spannend, maar op een leuke manier. Ik heb een soort innerlijk weten in me, dat had ik als kind al. Ik ben altijd al heel gevoelig geweest. Ik voelde overal een grotere bedoeling achter. Ik wist daardoor meteen al dat mijn werk het begin van iets groters was, iets dat echt voor mij was weggelegd. Dit was mijn pad. Ik was ervan overtuigd dat ik door dit werk veel zou leren, bepaalde mensen zou ontmoeten en dat er kansen voorbij zouden komen die mij zouden laten groeien als mens. Ik kwam natuurlijk uit een vrij beschermd en gesloten milieu. Maar doordat ik overal ter wereld met zoveel verschillende mensen in aanraking kwam, leerde ik ook over andere geloven en andere culturen. De kant van het feesten, de drugs en rock & roll liet ik links liggen, dat interesseerde me niet. Ik ging weleens naar een feestje hoor, maar ik was totaal geen partygirl. Ik had een ander doel. Ik wilde de wereld zien, geld verdienen en mensen ontmoeten. Wie goed doet, goed ontmoet, leerden mijn ouders mij al jong.’
‘Ik zie wat ik heb meegemaakt met Josha bijvoorbeeld niet als bestraffing van God, of als karma. Ik zie het als een verrijking’
Ellemieke Vermolen over geloof
En die zoektocht die je ondertussen nog had naar spiritualiteit, naar geloven, naar God. Waar bracht je dat?‘
God is liefde. Daar ben ik inmiddels wel achter. God, de Bron, Allah, de Hogere Intelligentie, het Universum. Iedereen heeft zijn eigen naam voor de universele liefde die er voor ons allemaal is. Het is wat mij betreft niet belangrijk hoe je het noemt, het is namelijk altijd goed en het komt op hetzelfde neer. Liefde. Dat is waar wij vandaan komen, waar wij heen gaan, dat is het grotere geheel. Wat betreft mijn eigen geloof; daarin ben ik wel wat kritischer geworden. De Bijbel zoals ik ‘m als kind heb gelezen en geleerd is niet meer het originele verhaal van vroeger, het is niet het échte verhaal. Heel veel verhalen zijn omgevormd, gemanipuleerd. Ik geloof wel in de grotere lijnen van de Bijbel, maar niet in hoe het er nu in beschreven staat.’
‘Alsof het leven me door elkaar rammelde en zei: nú is het tijd om te kijken naar je zielsmissie en om daarnaar te gaan leven. En als je niet wilt luisteren, dan maar the hard way’
Lees nu ook: Remy Bonjasky: ‘Ik had mezelf een grote mond en stoere alfahouding aangemeten na jaren van pesten’
Ellemieke Vermolen over verlies
En als er dan een universele liefde bestaat. Waarom bestaat er dan zoveel ellende in het leven? Armoede, ziekte, dood, verlies. Hoe kijk jij daar tegenaan?
‘Het is maar net hoe je ‘ellende’ definieert, en wat jij ermee doet. Ik geloof dat alles wat je in het leven doormaakt je iets komt brengen. Ik zie wat ik heb meegemaakt met Josha bijvoorbeeld niet als bestraffing van God, of als karma. Ik zie het als een verrijking. Het heeft mij als persoon bewuster gemaakt, het heeft me dichter bij mezelf gebracht. Ik zat namelijk in een huwelijk waarin ik niet verder kon groeien, ik stond stil. Misschien had ik helemaal niet zo lang moeten blijven. Maar ik bleef toch, voor de kinderen. Ten koste van mezelf. Maar ik kan nu inzien dat ik op het verkeerde pad zat. En ik kreeg aanwijzingen genoeg: er gebeurden dingen in mijn huwelijk waar ik me niet goed bij voelde, dingen die niet klopten. Maar ik ging telkens toch maar weer door. De signalen waren er wel en ik voelde dat ik niet op mijn zielspad zat, maar ik bleef heel lang met oogkleppen op lopen. Josha is daarin uiteindelijk het grootste signaal geweest. Alsof het leven me door elkaar rammelde en zei: nú is het tijd om te kijken naar je zielsmissie en om daarnaar te gaan leven. En als je niet wilt luisteren, dan maar the hard way. Superpijnlijk, niemand wil tenslotte z’n kind verliezen, maar ook wel heel mooi. Zo kan ik er nu echt op terugkijken. Kijk, ik kan manifesteren wat ik wil en bedenken wat ik wil. Maar als iets niet je missie is, niet in lijn is met je missie, dan lukt het niet. Misschien wel tijdelijk, maar uiteindelijk valt het uiteen. Dat is bij mij gebeurd en daar kan ik ondanks alle verdriet ook oprecht dankbaarheid voor voelen.’
‘Ik had ontzettende last van het lege nestsyndroom; ik voelde me een geboren moeder, maar ik had niemand meer om voor te zorgen’
Wat was dan die grote droom die jij ondanks alle signalen bleef najagen?
‘Dat was in mijn geval het grote gezin. Dat heb ik in zekere zin ook wel even gehad, omdat de kinderen van Sergio aan het begin van onze relatie nog even deels bij ons woonden, samen met onze twee zoons. Maar die tijd vloog voorbij, Sergio was vrijwel nooit thuis, de kinderen gingen naar school. Ik had ontzettende last van het lege nestsyndroom; ik voelde me een geboren moeder, maar ik had niemand meer om voor te zorgen. En ja, nu kan ik zien dat dit onbewust een uitweg was van mijn eigen pad. Hoewel een kind meer dan welkom was en ik de mogelijkheid, de ruimte en de tijd had. De weg ernaartoe was niet makkelijk. Ik kon niet op de natuurlijke manier zwanger raken dus we moesten een pittig medisch traject in. Sergio en ik besloten drie pogingen te doen om zwanger te raken en zouden daarna stoppen. De eerste twee keer was bevruchting mislukt en kon er niet eens iets teruggeplaatst worden. Maar ik wist 100% zeker dat als de bevruchting en terugplaatsing bij de derde keer wel lukte dat dat blijvend zou zijn en er een kindje zou komen. Dat was een diep weten. En zo ging het: bij de derde poging lukte de bevruchting en enkele weken na terugplaatsing bleek ik zwanger. Ik kon mijn geluk niet op. Die droom, die wens, die buik.’
Hoe was je zwangerschap?
‘Ik heb een fantastische zwangerschap gehad. We leefden er als gezin ook echt heel erg naartoe dat er weer een kindje zou komen. Ik weet nog dat ik 38 weken op weg was toen mijn gynaecoloog zei dat ze zes weken op vakantie zou gaan: “Als jij heel graag wilt dat ik je bevalling doe, dan kunnen we je inleiden voordat ik wegga.” Maar ik geloofde daar niet zo in, ik wilde Josha zelf laten beslissen wanneer hij ter wereld zou komen. Ik wilde zijn geboorte niet vroegtijdig opwekken en vertrouwde op het natuurlijke proces. De week daarop had ik al een paar centimeter ontsluiting bij de controle en was Josha al wat ingedaald. Het bleef doorrommelen en de volgende avond heb ik met mijn eigen doptone thuis nog naar zijn hartslagje geluisterd. Ik kon het niet heel duidelijk horen, maar ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat hij gewoon sliep. Weer een dag later kreeg ik een controle echo. Ik zag de angst in het gezicht van de verloskundige toenemen en ze haalde de gynaecoloog erbij. Ze vonden geen hartslag meer… Ik geloofde het niet. Ik zei: “Controleer nog een keer, dit kan niet.” Waarop de gynaecoloog zei: “Ik wil dat voor jou heel graag nog een keer doen Ellemieke, maar hij is er echt niet meer. Hij is dood.” Ik was in een totale shocktoestand. Ik schoot meteen in de regelmodus en wilde exact weten wat er gebeurd was. Ik vroeg direct om een keizersnede, hij moest eruit want ik wilde hem zien, ik geloofde gewoon niet dat hij niet leefde. De gynaecoloog weigerde, ze zei: “Ellemieke, een keizersnede is een zware operatie waarvan je weken moet herstellen en anders dan normaal kan ik je er helemaal niks voor teruggeven.” Achteraf ben ik heel blij dat ik een natuurlijke bevalling heb gehad. Ook al duurde het nog uren voordat hij daadwerkelijk geboren was. Ik heb een totale black-out gehad vanaf het moment van de echo zonder hartslag tot de tijd dat mijn moeder en Sergio kwamen… Mijn bevalling was bizar en mooi tegelijkertijd. Ik kreeg Josha op m’n borst en hij was ook gewoon helemaal af. Een echte, mooie, volgroeide baby. Ik keek ‘m aan en dacht: doe je ogen open, ga huilen! Jij bent er, ik ben er. Het is helemaal goed. Maar het gebeurde niet. Het bleef stil. Het was zijn navelstreng die te strak om zijn nekje had gezeten.’
‘We lieten ballonnen voor hem op en ineens hoorde ik een stem in mijn hoofd die zei: “Mama ik ben oké, het is goed”
Onwerkelijk om dit mee te moeten maken. Hoe ga je dan die tijd daarna in?
‘Ik was totaal gebroken. Dagenlang heb ik gehuild. Ik wilde Josha bij me houden, ik wilde hem niet afstaan en ‘m zo lang mogelijk vasthouden. Het maakte me niet uit in welke vorm, alles wilde ik van hem. We kregen zes dagen om te bespreken hoe we de uitvaart gingen vormgeven. Ik wilde het klein en liefdevol houden, de kinderen erbij betrekken. Wij hebben Josha niet mee naar huis genomen die dagen na de geboorte. Waarom we die keuze hebben gemaakt, geen idee. Ik was verdoofd en kon niet luisteren naar mijn innerlijke stem. Dus ik ging blind op iedereen af. Achteraf had ik hem misschien wel thuis willen hebben. In die dagen ben ik zoveel mogelijk in het mortuarium geweest en heb hem daar urenlang vastgehouden en bewonderd. De laatste dag, toen hij hier thuis werd gebracht, hebben we het kistje dicht gelaten. En toen was het zover dat we echt afscheid moesten nemen. Mijn moeder las een gedicht voor, de kindjes brachten tekeningen, Sergio had een prachtig mooi stuk voor Josha geschreven. We lieten ballonnen voor hem op en ineens hoorde ik een stem in mijn hoofd die zei: “Mama ik ben oké, het is goed.” Ik liet mijn ballon los en zei in gedachten: ga maar. Op dat moment kon ik ook echt voelen: het is goed, dit moet zo zijn. Hoe pijnlijk en verdrietig en heftig ook. Maar ik wist direct: dit is een vorm van liefde die hij naar mij stuurt. Hij stelde me echt gerust. Ik had daar toen heel veel aan, het bracht me troost.’
‘Ik voelde me naar alles en iedereen zo ontzettend schuldig. Naar mijn kinderen, naar Sergio, naar Josha, naar mezelf, naar mijn lichaam’
Hoe ging jij om met het verlies van je kind, wat heb je gedaan om je staande te houden?
‘De eerste paar maanden werd ik gekweld door verdriet en een enorm schuldgevoel. Ik had gefaald als moeder, ik had het moeten weten, ik had eerder aan de bel moeten trekken. Maar ik voelde het op het moment dat het gebeurde echt niet, ik wist het gewoon niet. Ik ben daar mee aan de slag gegaan, om de pijn, het verdriet en mijn schuldgevoel een plek te geven. Ik voelde namelijk ook: ik kan en mag mezelf hier niet de schuld van geven. Maar dat is niet zomaar ‘gefixt’, het is een proces. Een mantra waar ik heel veel aan heb gehad is Ho’oponopono oftewel: het spijt me, vergeef me alsjeblieft, ik hou van je, dankjewel. Het is een vergevings- en helingsmantra uit het Hawaïaanse sjamanisme. Dit kwam simpelweg op mijn pad door Google. Ik googelde letterlijk: ‘Hoe kan ik mijzelf vergeven?’ Want ik voelde me naar alles en iedereen zo ontzettend schuldig. Naar mijn kinderen, naar Sergio, naar Josha, naar mezelf, naar mijn lichaam. EMDR heeft me daarnaast ook heel erg geholpen, een vorm van traumatherapie. Je gaat hierin de confrontatie aan door je trauma telkens opnieuw te vertellen en te beleven terwijl je naar iets, in mijn geval vingers, kijkt die heen en weer bewegen. Steeds opnieuw, net zolang tot je niet meer huilt. Superintens. Bij de tweede sessie moest ik doen alsof Josha tegenover mij zat. En ik moest hem zeggen: “Het spijt me. Ik kon er niks aan doen, het is zo gegaan.” Dat was heel zwaar, maar het heeft me enorm geholpen. Na elke sessie moest ik een week bijkomen, maar het was heel helend. De rauwe randjes van mijn pijn waren daardoor snel weg.’
Lees nu ook: Els van Steijn: Laat het (weer) stromen in je leven
Ellemieke Vermolen over trauma
‘Het was een enorme reis naar binnen om mijn trauma aan te kijken’
Knap dat je zo kwetsbaar en volop dat proces aan bent gegaan. Je bent niet blijven hangen in je pijn. Denk je dat iedereen dit kan?
‘Ik geloof dat ieder mens sterk genoeg is om verdriet en rouw te kunnen dragen. Wij kunnen dat. Alleen over de intensiteit beslissen we wel zelf: hoe gaan we om met wat we meemaken? Wat doen we ermee? We hebben nou eenmaal niet altijd de keuze in wat ons in dit leven overkomt, maar wel hoe we ermee omgaan. Ik omarmde mijn enorme grote emoties, maar ik bleef en blijf er niet in zitten. Ik wil ook gewoon weer gelukkig zijn, genieten en weer mezelf zijn als moeder, partner, vriendin en vrouw. Ik heb mezelf om dat te bereiken echt binnenstebuiten gekeerd. Het was een enorme reis naar binnen om mijn trauma aan te kijken. Mijn trauma van niet goed genoeg zijn, mijn onzekerheid: het werd weer helemaal aangewakkerd. Die stukjes oude pijn neem je dan ook weer mee om te helen. Ik heb lang geen erkenning gevoeld voor wie ik werkelijk was. Dat lag niet aan de buitenwereld, dat lag volledig in mezelf. Ik kwam toch uit een wereld waar ik altijd alleen maar beoordeeld werd op mijn uiterlijk, niet mijn innerlijk. Daar ben ik nu klaar mee. Ik wil nu beoordeeld worden op wie ik ben, niet wat ik ben.’
‘Het was een enorme reis naar binnen om mijn trauma aan te kijken’
Josha gaf op de begrafenis al een signaal dat het goed was. Hoe voelt dat nu?
‘Ik zat een tijd geleden met mijn moeder aan tafel te praten en ik zei: “Het klinkt gek, maar ik voel heel sterk dat dit is gebeurd om op een ander pad terecht te komen, om mezelf aan te kijken.” Zo voelt dat voor mij. Ik denk zelfs wel eens dat ik ben behoed voor iets ergers, in die zin dat als hij toch wel levend geboren was, hij bijvoorbeeld later ziek werd en alsnog zou overlijden. Later kwam daarbij dat ik voelde dat wat ik mee heb gemaakt voor een groter en hoger doel was bedoeld, alleen kon ik nog niet meteen invullen wat dat dan was. Nu wel: mijn boek, het feit dat ik mijn verhaal deel, dat ik kan opstaan voor andere vrouwen om mijn verhaal te delen en hen erkenning te geven. Er wordt nog zo weinig over dit soort verlies gesproken, terwijl zoveel vrouwen het verlies van een kind meemaken. Hoe ver je ook bent in je zwangerschap: die rouw is er altijd wanneer je je kind verliest. Je rouwt om een kind dat in jouw dromen, in jouw toekomst al bestond. Je was al moeder.’
‘Er wordt nog zo weinig over dit soort verlies gesproken, terwijl zoveel vrouwen het verlies van een kind meemaken’
Ellemieke kruipt in de pen
Hoe ontstond het idee voor jouw boek?
‘Dat is een proces van jaren geweest. En het is niet eens zo dat ik meteen in de smiezen had dat ik echt een boek ging schrijven. Ik ging in eerste instantie namelijk schrijven voor mijn jongens. Zij waren zes en acht toen zij hun broertje verloren. Ik schreef op wat er was gebeurd, wat ik dacht, voelde. Enkele jaren later kwam de scheiding van Sergio en was er weer zo’n moment, zo’n wake-up call. Ik vroeg letterlijk aan het universum: “Wat is nu de bedoeling, waarom ben ik hier en wat moet ik nu doen. Wat wil je van mij?” Ik kreeg als een soort ingeving door: “Meisje, die scheiding is peanuts. Jij hebt veel erger meegemaakt. Dit kun jij. Je wordt hier alleen maar krachtiger van. Schrijf, schrijf, schrijf.” Dus toen ben ik eerst gaan journallen. Maar toen kreeg ik steeds vaker en heel sterk door tijdens meditaties: een boek! Ik heb gevraagd wat ik moest schrijven. Josha antwoordde: “Ons verhaal.” Ik vroeg door: “Waar begin ik?” Hij zei: “Ga maar verder waar je gestopt was.” Toen klopte het. Ik ben gaan zitten en de woorden stroomden. Het was een ongelofelijk mooi proces en ik ben zo dankbaar dat dit er nu is. Ik krijg zoveel berichten van vrouwen die ermee geholpen zijn. Het gaat helemaal over mijn proces, hoe ik met verlies omging en in mijn kracht bleef. De tools die ik daarvoor gebruikte en die mij veel hebben gegeven, heb ik in het boek verwerkt. Ik geloof dat ik mijn modellen- en tv-carrière heb gehad en daarmee een groot bereik heb vergaard omdat ik dit verhaal nu mag delen met al die mensen. Het was niet voor niets. Misschien dat dit die grote bedoeling was die ik van jongs af aan al voelde. Dit was dus mijn missie.’
‘We lieten ballonnen voor hem op en ineens hoorde ik een stem in mijn hoofd die zei: “Mama ik ben oké, het is goed”’
In je boek schrijf je heel open en krachtig over spiritualiteit. Hoe wordt dat ontvangen?
‘Het maakt mij eerlijk gezegd niet uit hoe dat wordt ontvangen of hoe mensen over mij, mijn boek en mijn manier van leven denken. Ik ben wie ik ben en ik sta voor wie ik ben. Ook al denken ze dat ik een zweverige spiriwiri of wappie ben. Toen ik nog voor tv werkte moest ik altijd opletten wat ik zei, want tv is echt een cancelcultuur. Daar mag je eigenlijk geen eigen vrije mening hebben. Je moet meepraten en niet te hard roepen wat je ergens écht van vindt. Maar ik ga anderen niet meer pleasen met woorden of gedrag dat niet bij mij past.’
‘Ik kies er dan ook voor om op een hoge frequentie te leven. … De energie die in jou zit straal je uit en trek je aan’
Hoe Ellemieke Vermolen omging met haar ziekte
Je hebt na het verlies van Josha en voor je scheiding een vroeg stadium eierstokkanker gekregen. Is dat voor jou ook een stap geweest richting jouw kern, jouw zielsmissie? Kun je dat zo zien?
‘Klopt inderdaad, ik kreeg kanker vlak voordat Sergio en ik scheidden. Ik was mezelf zo aan het wegcijferen in mijn huwelijk, ik was zó mezelf niet meer dat mijn lichaam daarop ging reageren. Sergio en ik hadden het niet slecht, maar het draaide gewoon vooral om Sergio en zijn werk. Er was te weinig verbintenis. Als we samen waren hadden we het prima en fijn, maar we zaten echt op ons eigen eiland. Toen ik ziek werd ging het al niet goed tussen ons dus dat proces van ziek-zijn en behandeling heb ik eigenlijk ook alleen ervaren en alleen doorstaan. Het was weer een wake-upcall. Ik ging me opnieuw afvragen: wat wil ik nu eigenlijk? Ik ben nogal een pleaser. Dat neem ik overigens niemand kwalijk, ik ben er zelf bij. Maar ik mocht tijdens mijn ziek-zijn in de rol gaan van mezelf geven wat ik nodig had. Ik moest mijn baarmoeder operatief laten verwijderen om te genezen. Dat was intens. Ik heb voor de operatie een heel ritueel uitgevoerd en mijn baarmoeder bedankt voor mijn drie kinderen. Het was echt afscheid nemen van een heel belangrijk deel van mij. Tegelijkertijd gaf het me ook weer verrijkingen in mijn leven. Het stomme is, ik had heel vaak last van allerlei kwaaltjes en pijntjes. Dat is nu ineens allemaal weg. Ik ben na de operatie direct in de overgang gegaan maar ook daar heb ik weinig last van gehad. Ja, ik ben ouder geworden, maar ik krijg daar uiteindelijk ook wat voor terug. Ik vind dat een vrouw innerlijk steeds mooier wordt, hoewel we van buiten ‘aftakelen’. Een vrouw die goed in haar vel zit en dat uitstraalt vind ik ongeacht haar leeftijd prachtig. Ik ben zeker voor mooi oud worden en daar doe ik ook mijn best voor, maar dat doe ik vanuit mezelf. Niet omdat het moet vanuit de buitenwereld. Ik wil goed voor mezelf en mijn energie zorgen. Bewustwording van wat je energie daarin kan doen vind ik het mooiste werk. Ik kies er dan ook voor om op een hoge frequentie te leven. Die beslissing maak ik aan het begin van de dag zelf. Ik kies voor positieve affirmaties, voor dankbaarheid. Ik draai een fijne high-vibe playlist voor onder de douche. Ik mediteer en doe veel aan yoga. Dit lukt natuurlijk niet elke dag optimaal, maar het werkt voor mij wel om bewust te kiezen voor positiviteit en de hoge vibratie van liefde: “Alles komt goed en alles komt naar mij zoals het moet komen.” De energie die in jou zit straal je uit en trek je aan. Natuurlijk mag je je woede, boosheid, frustratie en verdriet uiten. Dat moet en mag uit je systeem, maar snel daarna ga ik weer terug naar een fijnere vibratie.’
‘Ik hoef niet te weten waar die lange trap in mijn leven naartoe leidt. Ik pak gewoon de eerste trede, in vertrouwen en liefde, en dan zie ik wel verder’
Toekomstperspectief
Wat mogen we nog van je verwachten, wat zijn je dromen?
‘The best is yet to come, zeg ik altijd. Ik keek laatst eens even vol bewondering naar mijn eigen boeken. Zes kookboeken heb ik geschreven, ik besef me dat soms niet eens goed. Nu mijn eerste boek richting persoonlijke ontwikkeling uit is, smaakt dat naar meer. Ik voel dat er veel meer boeken mogen komen. Louise Hay is hierin voor mij een grote inspiratiebron, die kant wil ik heel graag op. Ik voel dat ik mensen wil helpen, zeker vrouwen, ik wil hen in hun kracht zetten. Ik wil ze omarmen, liefde en een goed gevoel geven. Ze leren hoe ze dit zelf kunnen doen. Ik heb die weg namelijk bewandeld. Ik heb heel diep gezeten. Ik weet dus hoe je je kunt voelen. Dat brengt onderlinge connectie en verbinding. Een specifiek idee heb ik nog niet, maar het zal zich ontvouwen. Daar vertrouw ik op. Geduld. Ik kan het ook nog niet weten dus ik geef me eraan over. Dat heb ik wel geleerd. Ik hoef niet te weten waar die lange trap in mijn leven naartoe leidt. Ik pak gewoon de eerste trede, in vertrouwen en liefde, en dan zie ik wel verder.’
KOM WEER IN JE KRACHT
Heb jij ook te maken met verlies en voel jij dat je vastloopt? Ellemieke beschrijft in haar boek Kom weer in je kracht na verlies haar volledige reis om het verlies een plek te geven en wat haar heeft geholpen om er krachtiger uit te komen. Een van haar tools was Ho’oponopono. Wanneer jij een blokkade of een pijn voelt, gaat het erom dat je die blokkade of pijn liefdevol benadert en jezelf liefdevolle helende energie geeft. Je maakt jezelf volledig verantwoordelijk van de blokkade, de pijn, waarna je met Ho’oponopono het transformeert.
Wanneer je een blokkade of pijn voelt, zeg met de intentie van heling en liefde het volgende hardop op:
Het spijt me
Vergeef me alsjeblieft
Ik hou van je
Dank je wel
Wil jij meer weten over Ellemieke Vermolen? Neem dan een kijkje op haar website. Of volg Ellemieke Vermolen op Instagram op @ellemieke_vermolen.
