Als ik ouders vraag wat zij het allerbelangrijkst vinden in het ouderschap, dan krijg ik negen van de tien keer het antwoord: ‘Dat mijn kinderen gelukkig zijn.’ Ouders willen altijd het allerbeste voor hun kind. Ik geloof oprecht dat zij hiermee de beste intenties hebben. Leuke vriendjes, uitblinken in sport, hoge cijfers halen en dat hun koters het liefst in een ‘plusklasje’ meedraaien. De verwachtingen die we als ouders hebben liegen er niet om.
Je eerste reactie is misschien: daardoor worden m’n kinderen gelukkig. Maar, als je heel eerlijk bent naar jezelf. Echt even heel eerlijk. Zijn het dan niet jouw eigen verlangens die hierin een grote rol spelen? Als onze kinderen het ‘goed’ doen, dan vinden wij dat we geslaagd zijn in het ouderschap. Onbewust projecteren we onze eigen verlangens op onze kinderen. We zéggen wel dat we onze kinderen een gelukkig leven gunnen, maar we vinden het moeilijk om de controle los te laten. Het liefst leven ze dat gelukkige leven op onze voorwaarden, toch?
Onbedoeld manifesteren we onze eigen verlangens – of tekortkomingen, net hoe je het bekijkt – op onze kinderen. Door hen goed te laten gedragen of ze te laten leven volgens het plaatje dat de buitenwereld verwacht, hopen wij de bevestiging van onze omgeving te ontvangen dat we goede ouders zijn. Maar het gaat soms verder dan dat. Onze eigen onvervulde verlangens projecteren we ook op onze kinderen. Alles wat jij niet realiseerde in het leven mag je kind doen, zodat je toch kunt meeprofiteren van dat gevoel ‘geslaagd’ te zijn.
Natuurlijk, ik stel het een beetje zwart wit. Maar stel jezelf eens de vragen: hoe vrij laat ik mijn kinderen? Vind ik het oké als mijn kind liever alleen speelt dan met andere kinderen? Heb ik er vrede mee als mijn kind niet op hockey wil, maar korfbal leuker vindt? Krijg ik geen knoop in mijn maag als mijn kind liever buiten op onderzoek uitgaat in plaats van in de studieboeken duikt?
Voor mij gaat ouderschap over kinderen met zelfvertrouwen te laten opgroeien, zodat ze volledig hun eigen pad durven te bewandelen. Dat ze ruimte krijgen om fouten te maken. Dat ze zich niet laten belemmeren door meningen van anderen. En als moeder sta ik langs de zijlijn om ze aan te moedigen en een arm om ze heen te slaan als ze dat nodig hebben. Maar vooral om ze te laten voelen dat ze helemaal oké zijn zoals ze zijn. En dat ze vanuit dat gevoel mogen leven. Onvoorwaardelijk. Zonder verwachtingen.
Mechelien Odekerken schrijft voor Manifestatie Magazine, maar voordat ze inspirerende artikelen tikte werkte ze jarenlang in het bedrijfsleven. In 2018 stapte ze uit deze ratrace en gooide het roer om. Met haar bedrijf Grow Your Brain helpt ze ouders en kinderen een groeimindset te ontwikkelen door middel van (online) cursussen en coaching. Kinderen leren veel dingen op school, maar niet hoe je ‘mind’ werkt. Hoe bewandel je je eigen pad, hoe bouw je zelfvertrouwen op, hoe ga je om met gedachten en emoties en/of hoe maak je eigen keuzes? Het is onze taak als ouders om dat aan onze kinderen te leren. En daar helpt Mechelien je graag een handje bij. Lees ook haar laatste column: Moe zijn bij kinderen