Ik heb best veel geduld met mijn kinderen. Al zeg ik het zelf. Ze zijn mij niet snel te veel. Ik vind het heerlijk om ze om mij heen te hebben en ik speel met liefde een potje ganzenbord met ze in de ochtend (ochtendmens als ik ben). Ik bak met liefde cakes met ze en vriendjes en vriendinnetjes zijn altijd welkom om te komen spelen en eten. Maar je voelt ‘m al aankomen. Er is een “maar”…
’s Avonds na acht uur dan is mijn geduld met een paar levels gedaald. Dan heb ik helemaal geen zin meer in spelletjes, stoeien of welke activiteit ze dan nog willen doen. Een boekje lezen vind ik wel gezellig, want dan heb ik het tempo en de lengte van het boek zelf in de hand. Maar voor andere activiteiten hoef je mij niet meer te bellen.
Het viel me laatst op dat ik mezelf wel erg vaak hoor zeggen bij het naar bed brengen van de kinderen: “Ik ga nu echt naar beneden hoor. Ik ben best wel moe.” Dat vind ik dan weer niet zo leuk klinken uit mijn eigen mond. Ik wil niet dat mijn kinderen mij later herinneren als ‘de moeder die altijd moe was ’s avonds’. Dus ik ben mezelf aan het trainen om dat niet meer te zeggen. Maar het gevoel is er (nog) niet minder om.
Hoe fijn is het dan voor mijn kinderen (en voor mij) dat ze een vader hebben die helemaal opleeft in de avond. Die gerust nog drie boekjes (per kind) leest, geduldig luistert naar alles wat ze nog willen vertellen, met ze stoeit zodat ze nog lekker wat langer actief blijven en uiteindelijk met engelengeduld nog een keer dat glaasje water haalt, alle muggen uit de kamer elimineert en nog een extra knuffel komt geven.
Maar laatst gebeurde er iets grappigs. Althans, ik vond het grappig. Uit de slaapkamer van mijn zevenjarige dochter hoorde ik op vrij dwingende toon: “Ga nu maar weg papa”. En ze was serieus. Ze wilde geen kus meer, geen knuffel, geen verhaaltjes of geklets. Ze wilde gewoon slapen. “Yes!”, dacht ik. Zij snapt het! Het is gewoon mooi geweest. We hadden een superleuke dag gehad en het was gewoon genoeg zo. Ze wilde slapen. Een kind naar mijn hart!
Mijn man was zelf iets minder enthousiast. Daar ging zijn favoriete moment met de kinderen. Gelukkig is mijn tienjarige zoon altijd wel in voor een knuffel, een kletsverhaal of gezellig momentje samen. En dat is voor hen allebei dan wel zo fijn wanneer de vrouwen in huis met rust gelaten willen worden.
Ik leerde dit trouwens al eerder van mijn dochter door me te verdiepen in de ‘vijf talen van de liefde’. Dit is een boek geschreven door Gary Chapman, waarin vijf voorkeurstalen van de liefde worden omschreven. Ieder mens heeft één of meerdere voorkeurstalen en als je die een beetje kent van elkaar, dan leer je elkaar veel beter begrijpen en ook lief te hebben.
Zo zijn er mensen die heel goed gaan op positieve woorden of lichamelijke aanraking, zoals stoeien en knuffelen (mijn zoon). Andere mensen en kinderen vinden het geven en ontvangen van tijd en aandacht aan elkaar heel fijn en belangrijk (mijn dochter). Nu ik dit verschil duidelijk zie bij mijn kinderen, kan ik mijn eigen gedrag daarop aanpassen en mijn kinderen geven wat ze op dat gebied nodig hebben en fijn vinden. Mijn dochter is niet zo knuffelig als ik zelf soms zou willen. Daarentegen vindt ze het heerlijk om dingen samen met mij te doen of te helpen met allerlei klusjes. Dat is haar ‘taal van de liefde’. Mijn zoon kan heerlijk tegen mij aan komen liggen op de bank en heeft het echt nodig om te stoeien met zijn vader. Lichamelijke aanraking is voor hem dus heel belangrijk.
Als ik het mezelf dan heel makkelijk zou maken dan zou ik in het vervolg alleen mijn dochter naar bed brengen; geen hartstochtelijke afscheidsknuffels en lekker snel beneden. En mijn man kan zijn hart ophalen met aandacht en stoeien met onze zoon. Maar toch zou dat jammer zijn. Dan zou ik de momenten missen dat mijn dochter wél zin heeft in die dikke knuffel en dan zou ik niet meer zo goed op de hoogte zijn van het laatste nieuws over de transfers van Ajax.
Mechelien Odekerken schrijft voor Manifestatie Magazine, maar voordat ze inspirerende artikelen tikte werkte ze jarenlang in het bedrijfsleven. In 2018 stapte ze uit deze ratrace en gooide het roer om. Met haar bedrijf Grow Your Brain helpt ze ouders en kinderen een groeimindset te ontwikkelen door middel van (online) cursussen en coaching. Kinderen leren veel dingen op school, maar niet hoe je ‘mind’ werkt. Hoe bewandel je je eigen pad, hoe bouw je zelfvertrouwen op, hoe ga je om met gedachten en emoties en/of hoe maak je eigen keuzes? Het is onze taak als ouders om dat aan onze kinderen te leren. En daar helpt Mechelien je graag een handje bij. Meer weten of manifesteren? Lees alle andere artikelen over manifesteren.
