Wie manifesteren intikt op Google stuit op acht verschillende definities. Van zichtbaar of duidelijk maken, openbaren, bekend maken en ook opborrelen. Die laatste is het leukst. Opborrelen. Wanneer gebruikte je dat woord voor het laatst? Dat is als je net iets te veel slokken bruiswater in één keer achterover giet omdat je sterft van de dorst. Dan kan het voorkomen dat je iets voelt opborrelen. Vaak een boer. Woede kun je ook naar boven voelen komen. Dat had ik vroeger vaak als ik Monopoly speelde met mijn broer. Ik won bijna nooit en kon slecht tegen mijn verlies. Geen goede combinatie. Als ik dan op zijn drie huizen en achtentachtig hotels belandde met mijn pionnetje of op zijn Kalverstraat voelde ik de woede al opborrelen. Vanuit mijn tenen kon ik hem dan haten. Vooral als hij dan met zo’n vergenoegde grijs zei: ‘Kalverstraat, die heb ik, dat is dan 740 gulden’ (ja zo oud ben ik). Ooit heb ik het spel in één keer het raam uitgekieperd – ja, echt waar. Je kon de briefjes Monopolygeld door de straat zien vliegen.
Misschien had ik in die tijd al moeten beginnen met manifesteren. Het had me denk ik een boel Monopolygeld opgeleverd. Ik had op die leeftijd echter nog geen idee van het bestaan. Ik had die dagen wel iets anders te doen. Toen ik opgroeide at ik Winner Taco’s – de lekkerste ijsjes ooit – en spaarde ik Flippo’s. Ik had dan wel geen Furby en ook geen Tamagotchi, maar wel een Game Boy. Die had ik niet gemanifesteerd. Die kreeg ik gewoon van Sinterklaas. Ik luisterde naar de Spice Girls – die had ik ook moeten manifesteren – en ik keek naar Oppassen en Geef nooit op. Het hele begrip manifesteren lag nog op de plank naast de Kameleon boeken en de voetbalpoppetjes.
Ik ben pas afgelopen zomer voor het eerst in aanraking gekomen met manifesteren toen ik een manifestatie-event bezocht. Lees: ik moest mee van mijn vriendin. Zo sceptisch als ik daar die zomerdag binnenstapte, zo geïnspireerd ging ik weer naar huis. Ik besloot het begrip manifesteren een kans te geven. Zowel in mijn werk als leerkracht op een basisschool als in mijn privéleven paste ik manifesteren toe. Vanuit een diep verlangen naar wat ik écht graag wilde.
Ik vind het leuk om te schrijven. Sterker nog, ik wilde er al lang meer mee doen. Ik manifesteerde meer aandacht voor mijn eigen boeken en een vaste column bij meerdere magazines. Je leest hier letterlijk het resultaat van mijn jaar manifesteren. Je kunt gaan genieten van mijn maandelijkse online column. Ik denk dat ik daar binnenkort maar even met de dames van het Manifestatie Magazine op moet gaan borrelen om nog beter kennis te maken. Ik heb de uitnodiging alvast gemanifesteerd! En die boeken? Dat komt ook goed, die laat ik nog even opborrelen.
Jona Baan (38) is meester en schrijver op een basisschool. Naast zijn werk voor de klas schreef hij succesvolle boeken Fleudemeu en VakantieBaan over zijn werk voor de klas. Hoe hij bij Manifestatie Magazine terecht kwam? Manifesteren. Volgens Jona is dit één van de nieuwe aspecten die kinderen volgens hem mee moeten krijgen. Zo leren ze hun toekomst zelf in te kleuren. Meer weten? Neem even een kijkje op zijn website www.jonabaan.nl. Of lees een van Jona’s andere columns: Column Jona: ‘Op mijn verlanglijstje staat ook dit jaar weer vrede’
