Niet anti-aging, maar fine aging is waar Bridget Maasland zich hard voor maakt. Ze is regelmatig te zien op tv, waaronder als vast gezicht van RTL Boulevard en vanaf het nieuwe jaar mogen we van haar genieten als deelnemer van Wie is de Mol?. Maar naast televisiewerk heeft Bridget Maasland een grote drive om zo veel mogelijk vrouwen te helpen als het gaat over de overgang. Dat doet ze inmiddels al een tijdje met haar platform Grapes, een plek waar vrouwen de ruimte hebben om hun verhaal te delen, kennis te vergaren en elkaar te ondersteunen. Op haar verjaardag, 9 november, kwam ook nog eens haar boek uit: Hoe word ik vijftig? waarbij haar eigen verhaal en ervaring met humor en oprechtheid hand in hand gaan.
We ontmoetten Bridget Maasland in een prachtig pand dat in de jaren 50 van de vorige eeuw dienstdeed als oud-papier pakhuis. In dit charmante, lichte en stoere appartement mogen we Bridget alles vragen. Van haar depressieve periode die leidde tot haar zoektocht naar: hoe word ik 50?, en haar weg om oude trauma’s te helen tot aan haar nu stralende, beste versie. Het leidt tot een prachtig gesprek, waar ook een traantje wordt gelaten als we teruggaan naar heftige gebeurtenissen uit haar jeugd. Alles mag er zijn. Het sluit nauw aan met Bridget haar visie op de overgang. Een holistische aanpak van een vrouwelijke levensfase: de premenopauze. We duiken er helemaal in. Ondertussen worden we vanuit allerlei hoeken aangekeken door opgezette dieren. ‘Een overblijfsel van een hobby van de ex-vriendin van mijn vriend,’ weet de vrouw des huizes ons te vertellen. Met een aantal vegetarische vrouwen, waaronder Bridget Maasland zelf, zorgt het voor een hilarisch tafereel. Een mooie middag met een mooie vrouw. We nemen je mee in: hoe word ik 50?
Met wat voor instelling ga jij je 50e levensjaar tegemoet?
‘Een heel positieve. Ik heb echt zin in de tweede helft van mijn leven. Dat had ik nooit verwacht. Toen ik veertig werd, vond ik dat best intens. Mijn moeder ervaarde al heel vroeg, vanaf haar 36e, overgangsklachten. Van huis uit heb ik die hele zoektocht en ellende meegemaakt. Twintig procent van de vrouwen in de overgang heeft bijna tot geen last. Tachtig procent heeft ernstige klachten en dertig procent van die tachtig procent heeft zeer ernstige klachten. Mijn moeder valt binnen die laatste groep. En zeker in die tijd, zo’n veertig jaar geleden, viel de overgang nog in de taboehoek en werd er weinig over gesproken. Mijn moeder is destijds samen met mijn vader van orthomoleculaire artsen naar charlatans en wonderdokters gegaan. Dat heeft voor haar wel wat opgeleverd. Op een gegeven moment gebruikte zij ook hormonen uit Duitsland, omdat in Nederland nog geen hormonen verkrijgbaar waren, wat een verademing was. Zij heeft dus een hele lange weg van ellende afgelegd. Dat was wat ik kende.’
‘Ik reed dan op de snelweg en dacht: ik zet hem tegen de vangrail. Ik wil gewoon niet meer’
Waar had ze voornamelijk last van?
‘Opvliegers, wel tweehonderd per dag. Dan was ze echt misselijk en niet lekker. Mijn moeder had ook last van de trauma’s uit haar jeugd. Haar vader was alcoholist en als hij thuiskwam, dan moest hij meteen overgeven en sloeg hij daarna de hele boel kort en klein. Die thuissituatie heeft geresulteerd in allerlei fobieën en angsten. Overgeven kon ze bijvoorbeeld niet. Toen ik 40 werd dacht ik: oké ik heb het gered, ik zit er nog niet in. Maar rond mijn 43e kwam ik toch in de premenopauze en dat merkte ik direct. Ik kreeg allerlei ontstekingen in mijn gezicht. Mijn hormoonhuishouding was aan het veranderen. En ik had last van enorme paniekaanvallen en depressies. Ik reed op de snelweg en dacht: ik zet hem tegen de vangrail. Ik wil gewoon niet meer. Op dat moment belde ik mijn vader, want die kan mij altijd weer rustig krijgen. En hij weet gelijk hoe hij moet handelen, omdat hij dit al met mijn moeder heeft meegemaakt. Je auto tegen de vangrail willen zetten is niet niets. Dan gaat het echt niet zo goed met je. Dat was het moment dat ik dacht: hier moet ik iets mee gaan doen, want dit kan zo niet langer. Zo wil ik niet mijn 50e levensjaar tegemoet gaan. Dat was de aanleiding voor mijn eigen zoektocht en om zelf stappen te gaan zetten.’
Lees nu ook: Alles over de juiste mindset
Welke stappen heb je vanaf dat moment gezet?
‘Toen ik mijn platform net begon, dus nog voor Grapes, en ik mijn eerste podcast met mijn moeder maakte, kwam ik erachter dat in de overgang oude trauma’s weer de kop op steken. Vooral als je daar niet eerder naar hebt gekeken en deze nog niet hebt verwerkt. Een van mijn stappen was daarom ook om mijn eigen trauma’s aan te kijken. Maar ook stoppen met alcohol. Mijn moeder ervaarde al veel klachten tijdens de overgang terwijl ze niet dronk, dus ik kon niet bij haar checken of alcohol een effect heeft. Daardoor duwde ik het in eerste instantie een beetje weg en dacht: zie je wel, alcohol heeft er niks mee te maken, ik kan af en toe wel wat drinken. Maar ik kwam er vrij snel achter dat het wel degelijk invloed heeft. Alcohol zet namelijk je bloedvaten wijd open. Als jij een opvlieger hebt en je drinkt, dan komen die opvliegers veel heftiger en vaker voor. Je slaapt al slecht door de overgang, maar met alcohol wordt dit ook alleen maar erger. Ook voeding en lichaamsbeweging, met name krachttraining, zijn ongelofelijk belangrijk.’
‘Je weerstand is laag en op een gegeven moment sta je niet meer zo sterk en komt alles wat je had onderdrukt weer naar boven drijven’
Je had het net over traumaverwerking. Is er een verklaring voor de samenhang tussen oude trauma’s en de overgang?
‘De verklaring is naar mijn idee dat je weerstand minder wordt. Je oestrogeenniveau daalt. Door dat ‘verzorgingshormoon’ zijn vrouwen heel verzorgend en zorgen ze vaak voor iedereen om hen heen. Na je vijftigste wordt dat minder. Door het dalen van de oestrogeen- en progesteronniveaus, waardoor het ook kan dat je minder goed slaapt, kun je eerder in een depressie belanden en kunnen oude trauma’s naar boven komen. Je weerstand is laag en op een gegeven moment sta je niet meer zo sterk en komt alles wat je had onderdrukt naar boven drijven. Ik heb eigenlijk best veel meegemaakt in mijn leven. Die realisatie kwam pas toen ik in het programma De Kist zat. Ik dacht dat ik alles al een keer had verteld, maar presentator Kefah Allush drukte op een knop waardoor ik begon te huilen en ik kon gewoon niet meer stoppen. Bijna rechtstreeks ben ik doorgegaan naar mijn therapeut.’
Wat voor knop raakte Kefah?
‘De knop van mijn trauma’s. Ik ben veel mensen verloren in mijn leven en in het interview met Kefah ging het over de dood. Mijn tweelingbroertje, waarmee ik samen in de baarmoeder zat, is stilgeboren. Dit zorgde onbewust bij mij voor een groot schuldgevoel. Waarom ik wel en hij niet? Maar ook het overlijden van mijn ex-schoonmoeder, de moeder van mijn eerste vriendje met wie ik tien jaar een relatie had, heeft littekens achtergelaten. Toen zij op sterven lag, zeiden ze in het ziekenhuis dat ze niks meer voor haar konden doen. Ze wilden de beademing stoppen. In dat gesprek werd ik betrokken. Ze vroegen om mijn mening, puur uit liefde. Maar ik was begin twintig, wat wist ik? Ik volgde het advies van de artsen. Later had ik er een groot schuldgevoel over. Wat nou als het mijn eigen moeder was geweest? Had ik dan ook hetzelfde gezegd? Dat was niet het enige stukje trauma waar ik mee kampte. Toen ik acht jaar oud was, werd ik lange tijd betast door een leraar op school. Dat ging van zoenen, naar aanrakingen, naar spierballen rollen, waarbij ik een geslacht in mijn gezicht kreeg. Dat was het moment waarop ik realiseerde dat dit echt niet oké was. Ik ben naar huis gegaan en heb het aan mijn moeder verteld en gezegd dat het ook bij andere meisjes gebeurde. Mijn ouders zijn direct andere ouders gaan bellen, om samen verhaal te gaan halen bij school. Toen we op school aankwamen stonden we daar. Alleen. Niemand kwam opdagen. Vervolgens moest ik van school en die leraar kon gewoon doorgaan.’
‘Als ik in een onveilige situatie kom, in een machtssituatie, dan kan ik gewoon uittunen. Dat is mijn beschermingsmechanisme’
Jeetje, wat heftig! Hoe ben je daarmee omgegaan?
‘Nou, ik heb dat destijds allemaal weggestopt. Totdat ik bijna 50 werd en dingen moest gaan opruimen in mezelf. Nu snap ik ook veel beter waarom ik bepaalde keuzes in mannen heb gemaakt. Of juist bepaalde mannen heb laten gaan. Of waarom ik soms over kon komen als een ijskoningin, terwijl ik dat verre van ben. Als ik in een onveilige situatie kom, in een machtssituatie, dan kan ik gewoon uittunen. Dat is mijn beschermingsmechanisme. Dat gebeurde ook met die leraar. Overigens is dat niet de enige leraar geweest die zijn macht misbruikt heeft richting mij. En later tijdens mijn periode met modellenwerk, hetzelfde liedje. Die nare ervaringen heb ik allemaal weggestopt. Dat ik niet werd geloofd op school heeft mij het meeste geraakt. Het was zó onrechtvaardig. Jij en jouw grens doen er dan niet toe. Zo heb ik mezelf ook al die tijd behandeld. Wat ik voelde of vond deed er niet toe. Maar op een gegeven moment nemen bepaalde hormonen af en dan moet je er wel mee dealen. Op aanraden van een vriendin ben ik in therapie, schematherapie, gegaan.’
‘Om een proces te doorbreken moet je in het moment erbij zijn en de angst elke keer aangaan’
Wat houdt schematherapie precies in?
‘Schematherapie is ontzettend mooi. Het helpt je de oorsprong van niet dienende patronen te doorgronden en te veranderen. Een patroon wordt gezien als een schema. Jouw schema’s bepalen hoe je op dingen reageert. Ik raak heel erg in de verzorgende rol of ik zet een masker op zodat je niet bij me komt. Dan tune ik uit. In deze therapie leren ze je om die schema’s anders te benaderen, bijvoorbeeld door cognitieve EMDR-therapie te volgen. Samen met je psychiater kijk je naar je disfunctionele schema, dat ga je doorleven en je probeert dat stukje een andere connotatie te geven. In plaats van dat je weer in angst, woede of in de overlevingsstand gaat, leren ze je op een andere manier te reageren. In mijn geval was ik bijvoorbeeld als model ondergeschikt aan de fotograaf. Als deze dan tegen mij zei: “Bridget, je doet het niet goed”, dan had ik kunnen verstijven en in de rol van ondergeschikte kunnen kruipen. Nu weet ik wat ik in zo’n situatie moet doen. Ik kan dan met de fotograaf bespreken wat er gebeurt. Ik zeg dan bijvoorbeeld: “Sorry, ik word nu getriggerd door iets wat jij zegt.” En dan probeer ik weer in verbinding met mezelf te komen. Om een proces te doorbreken moet je in het moment erbij zijn en de angst elke keer aangaan. En misschien na de twintigste keer, als iemand weer iets tegen me zegt wat mij triggert, dan is mijn reactie niet meer zo heftig, want dan heb ik er een andere connotatie aan gegeven. Dat doet schematherapie, maar het kan lang duren. Ik heb ruim een jaar in therapie gezeten. En nu ga ik volgende week, nu ik al een tijdje niet ben geweest, een afrondende fase in. Bij mij is het vrij duidelijk dat er een link is tussen trauma’s en de overgang en dat is ook waar ik me hard voor wil maken. Daarom zit ik hier. Het vervelende aan de situatie waarin vrouwen komen die in de overgang zitten, is dat het vaak wordt weggezet als een burn-out. De symptomen worden niet altijd juist geïnterpreteerd, niet gelinkt aan de menopauze. En als je dan bij de psychiater aankomt, dan word je aan de antidepressiva gezet. Dat is wel het laatste wat een vrouw in die situatie nodig heeft. Als je echt problemen hebt, dan snap ik natuurlijk wel dat je het voorgeschreven krijgt en neemt. Maar voor mezelf kwam ik er echter gaandeweg achter dat dit niet nodig was.’
‘Hoe krachtiger je in het leven staat, hoe beter je het aankan’
Je gaf aan dat bepaalde hormonen afnemen. Hoe ga je daarmee om?
‘Ik gebruik al sinds mijn 45e bio-identieke hormonen. Maar alleen dat helpt niet; het is een holistisch geheel. Als ik alleen maar schematherapie had gevolgd en niet óók mijn hormonen had aangevuld, krachttraining was gaan doen en mijn eet- en drinkgewoonten had veranderd, dan was ik niet zo ver gekomen in mijn persoonlijke proces. Krachttraining is denk ik ook een van de belangrijkste stappen die vrouwen in de overgang kunnen zetten. Er verandert veel in je lichaam. Hoe krachtiger je in het leven staat, hoe beter je het aankan. Krachttraining heeft bij mij de kilo’s eraf gehaald én geholpen met mijn mentale gezondheid. Het gaat om het geheel, de holistische benadering.’
Niet alleen schematherapie heeft veel voor je gedaan, maar ook familieopstellingen. Kun je daar iets meer over vertellen?
‘Zeker! Ik heb een Women Intensive Retreat gedaan. Daar kwam ik in aanraking met familieopstellingen en dat was fantastisch! Het is zó bijzonder dat er daadwerkelijk bepaalde energie aanwezig is met onbekende mensen in een ruimte. Ik kende de zeven andere vrouwen die ook op het retreat aanwezig waren helemaal niet, maar ik hoorde mezelf wel ineens tijdens zo’n sessie zeggen: “Ik ben jouw vader niet.” En dan komt later de aap uit de mouw en vertelt de persoon in kwestie dat ze de vraag stelde of haar vader wel haar echte vader is. Dat is toch bizar? Dat je met allemaal wildvreemden de energie kan oppakken die dan de ruimte rondgaat, dat is toch zó enorm bijzonder!’
Lees nu ook: Wat jij wil weten over familieopstellingen
‘Op elke plek waar ik stond heb ik alleen maar kunnen huilen’
Wat was voor jou het belangrijkste inzicht daarin?
‘Voor mij ging het vooral over transgenerationeel trauma. Dat kan zeven generaties door worden gegeven. Ik heb toen op elke positie van mijn familielijn gestaan. Van oermoeder, tot uiteindelijk oma, moeder en dochter. Op elke plek waar ik stond heb ik alleen maar kunnen huilen. Ik voelde echt alles van iedereen. Mijn oma, de moeder van mijn moeder, is door haar moeder in de steek gelaten. Die ging voor de liefde naar Afrika en is nooit meer teruggekomen. Op het moment dat ik op mijn oma haar plek stond, voelde ik dat. En toen ik op mijn moeder haar plek stond voelde ik haar enorme verdriet en de trauma’s door haar vader. Op mijn eigen plek merkte ik dat ik het vreselijk vond om mijn moeder los te laten. Maar ik moet haar leren loslaten, want ze is ook heel intensief aanwezig in mijn leven. En ik ben nu ook zelf moeder, dus het wordt ook weleens tijd om haar meer los te laten. We kunnen ons niet eens voorstellen wat bij generaties teweeggebracht wordt. Het zit gewoon in je DNA. Net zoals het bij mij is doorgegeven van mijn oma en moeder. Als je die dingen snapt, dan kun je er iets mee gaan doen. Dan kan ik ervoor zorgen dat het niet verder in de generatie wordt doorgegeven, dat het hier bij mij stopt. Dat was voor mij de belangrijkste drijfveer om mee te doen aan familieopstellingen. Bovendien kon ik daarna mijn moeder weer dingen leren en meegeven. Trauma’s hebben namelijk duizend procent invloed op jouw overgang.’
Wil je het gehele interview lezen? Bestel dan nu de 14e editie Embrace hier!
Benieuwd naar het nieuwe boek van Bridget Maasland? Neem dan hier een kijkje.
