Soms wéét je, en voel je aan alles, dat je iets wil doen. Een stap zetten, een knoop doorhakken of juist een deur dichtgooien. Het is een boodschap om je hart te volgen. Elke maand spreken we iemand die deze stap maakt en zijn/haar hart volgt. Vaak retespannend, maar het eindresultaat belooft wondermooi te zijn. Daar willen we natuurlijk meer van weten. Deze keer het woord aan Jessy Jørgensen (36). Sinds december is zij holistisch therapeut, maar voordat ze deze stap zette ging ze door een flink (gezondheids)dal. Jarenlang werd ze met haar klachten van het kastje naar de muur gestuurd, waarna ze na zes keer op de Eerste Hulp te belanden eindelijk werd doorverwezen. Ze bleek een endometriose graad 4 te hebben. Jessy herontdekte door de endometriose haar eigen kracht, waardoor ze nu enorm dankbaar in het leven staat. Ze leerde zichzelf uitstekend kennen. Kortom, Jessy is de uitgelezen persoon om ons meer te vertellen over je hart volgen.Â
Voordat je de opleiding tot holistisch therapeut volgde, hoe zag je leven eruit?
‘Vijf jaar lang werkte ik in een begeleid-wonen instelling die mijn moeder heeft opgezet. Ze ving vrouwen van 18 jaar of ouder op met allemaal een eigen verhaal, eetstoornis, seksueel misbruik, autisme. De meest heftige verhalen kwamen daar voorbij. Ik begon met het geven van yoga- en pilateslessen, maar al gauw was ik daar 24/7 aanwezig, waarna ik mede-directeur werd. Het was zó mooi om deze vrouwen te kunnen helpen. Nog steeds spreek ik ze bijna allemaal. Ik ben zelfs voogd van het dochtertje van één van hen. Het samenwerken met mijn moeder werd te lastig. Ik zou het bedrijf overnemen, maar last-minute bedacht ze zich. Alles viel toen in duigen. Ik stond letterlijk op straat, zonder baan, zonder m’n groep; m’n thuis eigenlijk. Eigenlijk kwamen alle problemen in één klap op mij af. Ik zat al een paar jaar in een vechtscheiding, mijn tweede moeder overleed en mijn familie reageerde heftig op de breuk met mijn moeder. Ik raakte alles kwijt waar ik zo hard voor had gewerkt. Ondertussen werd ik zieker en zieker, maar ging ik dom door. Ik zocht hard naar een andere baan. Dat is namelijk heel belangrijk in deze maatschappij. ‘Je moet gewoon werken en dan komt het wel goed,’ zeiden mensen tegen mij. Maar ik voelde aan alles dat ik op was.’
Ben je toen toch gaan werken?
‘Nee. Ik kon niet meer. Ik ging de bijstand in. De huur moest worden betaald en ik had geen baan. Achteraf denk ik dat ik in deze periode in een enorme burn-out zat. Er was niks van mij over. De hele dag leefde ik met boze, angstige of wraakgevoelens. Er was veel negativiteit om mij heen en daardoor ook in mijzelf. Het was misschien wel de meest heftige tijd uit m’n leven. Ik sliep en at niet meer. Ik voelde steeds meer pijn in mijn lijf. Douchen werd zelfs te zwaar omdat het te veel moeite kostte om mezelf af te drogen. Al jaren ervaarde ik klachten, maar werd steeds van het kastje naar de muur gestuurd. De dokters stelden verkeerde diagnoses, gaven medicatie, vertelden mij dat ik te veel stress had en overspannen was en dat ik in therapie moest. Ik deed alles keurig, maar de klachten werden niet minder. Drie jaar geleden viel ik een aantal keer flauw toen ik mij tussen een grote menigte bevond. Mijn lijf schakelde zich opeens uit. De pijn tijdens en rondom mijn menstruatie werd heviger, waardoor ik maar één week in de maand mij goed voelde. ‘Ga maar aan de pil,’ kreeg ik dan te horen. Pas nadat ik de Eerste Hulp zes keer had bezocht, en dat na jarenlange doktersbezoekjes, werd ik doorverwezen naar een gynaecoloog. Zij ontdekte een grote endometriose cyste. Anderhalve week later werd ik geopereerd. Na deze ingreep dacht ik dat ik ervan af was, want die troep was uit mijn lichaam, maar de endometriose klachten bleven zich herhalen. Op internet zocht ik naar andere verhalen, maar kon weinig vinden. Uiteindelijk stuitte ik op een holistische praktijk ‘endometriose in balans’. Ik voelde aan alles dat ik hier moest zijn. Dat de praktijk ook nog ‘in balans’ heette was voor mij de doorslag, aangezien ik geloof dat alles in de wereld in balans is of moet zijn. Ze deed één echo en zei: ‘Je zit helemaal onder’. Nog krijg ik kippenvel. Dan ben ik al bij zoveel artsen geweest en niemand die mij kon vertellen dat ik onder de endometriose zat.’
Wat heftig. En wat gebeurde er vervolgens?
‘De mevrouw van de praktijk vertelde mij dat je weinig kan doen tegen endometriose, behalve kiezen tussen kwaden. Hormonen slikken of opereren. Na het slikken van verschillende hormonen, waar ik helemaal niet tegen kon omdat er meer klachten bij kwamen, besloten de artsen samen met mij dat ik mij weer moest laten opereren. Mijn baarmoeder, eierstok en een stuk van de darm en blaas werden door de endometriose verwijdert. Ik wilde heel graag beter worden, maar dacht ook: hoe ga ik mij voelen als ik straks geen baarmoeder heb? Voel ik mij dan nog energetisch een vrouw? Ga ik in de overgang? Het is het huis van mijn kinderen. Kan ik nog wel Jessy zijn? Ervaar ik nog lustgevoelens? Alles ging door mij heen. Al jaren geloof ik dat mind, body en soul één zijn. Hoewel ik mij mentaal eindelijk een stuk beter voelde, werd mijn lijf steeds zieker werd door de endometriose. Dat was enorm frustrerend. Toch hield ik vast. Ik besloot een sjamaan te bezoeken die mij reinigde voor de endometriose operatie. Ook bezocht ik een mooi watertje bij mij in de buurt waar ik een brief schreef aan het universum over vrouw zijn, waarna ik deze daar losliet en mezelf onderdompelde in dat water. Na die rituelen was ik klaar voor de operatie. Hoewel er wel acht artsen om mijn bed stonden, vroeg ik toch even een momentje voor mezelf, waarna ik delen van de brief hardop herhaalde. Ik zei tegen mezelf: ‘Neem mijn baarmoeder, neem de ziekte, maar laat mijn energetische vrouwelijkheid zitten.’ Met die mindset kwam ik ook de operatie weer uit. Ik voelde mij enorm sterk. Na vijf dagen vond ik mezelf fit genoeg om naar huis te gaan en dramde dit door bij de artsen, waarna zij mij lieten gaan. Na meerdere thuisbezoekjes stortte ik in. Ik werd heel erg ziek; kon niet meer bewegen en bloedde veel. Ik belde pas na twee dagen de huisarts en werd direct teruggestuurd naar het ziekenhuis. Ik kon alleen maar huilen. Ik wilde niet meer ziek zijn. Uiteindelijk kreeg ik zondevoeding. Ik was nog maar 58 kilo in plaats van 64. M’n arts zei: ‘Jessy, je zit op het randje.’ Tijdens mijn periode in het ziekenhuis is mijn familie geen enkele keer langsgeweest. Dat was zo’n eye-opener. Ik denk ook dat als je heel ziek bent, je – misschien wel noodgedwongen – andere keuzes gaat maken. Ik leefde al steeds meer voor mezelf, maar dit was de laatste schop onder m’n kont. Toen ik naar huis mocht, nam ik lang de tijd om te herstellen. Van jongs af aan zorgde ik altijd al voor anderen. Nu kon ik dat niet meer opbrengen, waardoor ik gesloten ging leven. Ik beschermde mijn hart. M’n houding liet dat ook zien, omdat mijn schouders enorm naar voren stonden. Ik besefte dat ik voor mezelf moest zorgen. Anderen leven toch wel hun leven en ik mag – moet zelfs – dat van mij leven. Dat was de grootste knop die ik om kon zetten waardoor ik afstand kon nemen van mensen die negativiteit in mijn leven brachten. Ik nam afstand vanuit liefde. Ik besefte dat ik aan mezelf al zoveel tools had om te healen, waarna ik besloot vooral dingen te doen die goed waren voor mij.’
Hoe kwam je na deze zware periode bij de holistische therapie?
‘Uiteindelijk krabbelde ik steeds meer op. Ik voelde dat ik nog niet klaar was om te werken. Ik wist ook niet goed wat ik wilde doen. In ieder geval niet meer begeleiden, want ik had zelf begeleiding nodig. En toen kwam er ‘toevallig’ een Instagram-post van een opleidingsinstituut voorbij waar ik geschoold kon worden tot holistisch therapeut. Ik besloot een open dag te volgen, waarna ik besefte dat deze studie precies bood wat ik op dat moment zocht. Al jaren interesseer ik mij in de kracht van mind, body en soul en dit kwam perfect samen bij de opleiding. Aangezien ik nog steeds in de bijstand zat, had ik geen geld om deze opleiding te volgen. Ik besloot assertief de gemeente een brief te schrijven waarin ik vertelde dat ik dit wilde doen, maar dat ik daar geen geld voor heb. Uiteindelijk kwam ik bij een startbudget en betaalden zij mijn opleiding.’
Met jouw assertiviteit manifesteerde je deze opleiding!
‘Precies! Manifesteren is heel hip nu, maar het is niet de bedoeling dat je gaat zitten en afwachten tot er wat komt. Als je iets manifesteert, of iets komt op je pad, dan moet je ervoor gaan. Ik werkte er hard voor en toen kwam het naar me toe. Dat gaf mij hoop. Ik weet nog dat ik dacht: Dit gaat te makkelijk. Dit moet zo zijn. Ik krijg er geld voor, dus ik ga het doen. Ik kon door mijn manifestatie dit pad inslaan waar ik op wilde. Door de bijstand bleven mijn financiën op orde en kon ik voor mijn kinderen zorgen. Manifesteren is willen, geloven en ervoor werken.’
En dat werken (aan jezelf) deed je! Wat is de grootste verandering die je doormaakte?
‘Omdat ik destijds zo diep zat, voelen veel dagelijkse dingen niet meer zo stressvol. Dat is een grote verandering in mezelf. Vroeger noemden ze me namelijk weleens Stressy Jessy, haha. Inmiddels laat ik gevoelens en emoties, zoals stress, toe. Ik durf ernaar te kijken, waarna ik het weer los kan laten. Ik voel mij hierdoor ontzettend kalm. Door deze verandering hoop ik te voorkomen dat er meer ziektes in mijn lijf gaan vastzitten, want dat is – denk ik – wat er gebeurt als je jarenlang je gevoelens niet erkent. We zijn niet los van ons lijf.’
Wat voor moois neem je mee?
‘Ik sta volledig in mijn kracht door wat ik allemaal heb meegemaakt. Van jongs af aan voel ik al een krachtige ziel in mij, maar nu leer ik te vertrouwen op die kracht. Wanneer ik het even niet meer zie zitten dan komt die omhoog, waardoor ik besef: er is nog zoveel meer op de wereld. Kom op Jess, je bent een leuk mens. Soms spreek ik mezelf ook bewust toe, dan zeg ik: Ik heb vertrouwen. Ik kom hier doorheen. Hierna gaat de zon weer schijnen. Wat mij ook door moeilijke momenten heen helpt is dankbaarheid. Dan ga ik even zitten en spreek ik uit, of schrijf ik, waar ik dankbaar voor ben. Bijvoorbeeld het zonnetje dat schijnt en dat bloemetje dat bloeit. Ik kan die dankbaarheid soms zo intens voelen. Als ik een song aanzet en deze raakt mij, dan ga ik bewust even staan, leg ik mijn handen op m’n hart, sluit ik mijn ogen en laat ik dat gevoel door mijn hele lichaam gaan. Soms rollen de tranen over m’n wangen van liefde en dankbaarheid. Dan word ik nog dankbaarder omdat ik dat nog kan voelen, ondanks alles. Dat is gewoon kracht op kracht op kracht. Ik denk dat als je op die frequentie gaat zitten, je bewust dankbaarheid blijft uiten naar het universum dat je dan de halve wereld hebt.’
Fotocredits: Marie Broeckman
