Leontine Ruiters over loslaten
Voor de editie Let it go interviewden we niemand minder dan… Leontine Ruiters over loslaten, vertrouwen en zelfliefde. Ongeveer een jaar geleden zou Leontine Ruiters, die we allemaal wel kennen als het gezicht van Veronica en als assistente van Hans van der Togt bij Rad van Fortuin, al schitteren op de cover van Manifestatie Magazine. Maar op dat moment voelde ze zich niet zichzelf, het was van binnen donker. Zo binnen, zo buiten, dus schitteren kon ze toen niet. Dat ze veel heeft meegemaakt, is duidelijk. Ze keek afgelopen jaren haar demonen aan, om ze liefdevol los te kunnen laten. Na 22 jaar huwelijk met Marco Borsato liet ze drieëneenhalf jaar geleden de vorm van het huwelijk los. En afgelopen tijd was ze ook op materieel vlak veel aan het loslaten. Ze verhuisde naar een nieuw plekje. Nu staat Leontine op de cover. En hoe. Deze prachtige vrouw deelt haar eerlijke en pure verhaal. Met downs maar vooral ook heel veel mooie ups.
Voordat we ingaan op wat loslaten voor Leontine Ruiters betekent en wat zij aan oude patronen zou willen loslaten, zijn we benieuwd naar waar die patronen beginnen: haar jeugd.
Hoe was jij als kind?
Leontine Ruiters: ‘Ik was een dromerig kind. Altijd was ik aan het zingen en dansen. Mijn ouders noemden mij het zonnetje in huis. Ik was makkelijk in de omgang, kon met iedereen goed opschieten, maar achteraf gezien paste ik mij vaak aan. Met mijn zus speelde ik met barbies en met mijn broer klom ik in bomen en voetbalden we. Ik had hele liefdevolle ouders die ontzettend veel van ons hielden. Pas kortgeleden heb ik met de buitenwereld gedeeld dat mijn moeder bipolair was en in sommige periodes last had van psychoses. Ik heb dat altijd voor me gehouden, maar het heeft mij ook gevormd en het mag er zijn. Ze ervaarde veel angst naarmate wij ouder werden. Het loslaten van ons, met name mij, was wel een ding. Ik zag dat mijn moeder zich vaak wegcijferde voor een ander. Dat is wat ik van jongs af aan meekreeg. Lang zag ik dat als iets moois en krachtigs, maar dat je daarmee jezelf tekortdoet besefte ik pas later. Als ik terugkijk op mijn jeugd merk ik dat ik mij toen al aan het aanpassen was. En dat heb ik nog steeds. Het is mijn kracht dat ik met iedereen overweg kan en dat ik mij goed kan inleven in anderen, maar het is ook mijn valkuil.’
Op jonge leeftijd was je al aan het dansen en zingen. Hoe belandde jij in de televisiewereld?
Leontine Ruiters: ‘Mijn moeder zag in de Telegraaf een advertentie dat ze op zoek waren naar jongens en meiden voor de televisieserie Briefgeheim. “Is dat niet wat voor jou Tien?”, vroeg mijn moeder. Ik was vijftien jaar oud en ik had bijna zomervakantie. Als gezin gingen wij vanwege onze financiële situatie zelden op vakantie, dus bleef ik vaak zomers thuis in Nederland. Meedoen aan een televisieserie leek mij ontzettend leuk, dus ik schreef het castingbureau een brief. Ik werd uitgenodigd om langs te komen, waarna ik samen met mijn moeder naar Amsterdam vertrok voor een casting. Niet alleen heb ik de rol gekregen, ook hield ik er waardevolle vriendschappen aan over. Eentje daarvan was penvriendin Lisa. Lisa woonde in Amstelveen en haar ouders nodigden mij uit om met hen mee te gaan op vakantie naar Saint-Tropez. Ik dacht echt: wauw, waar ben ik terecht gekomen? Na de vakantie bleef ik nog bij ze logeren en ontmoette ik daar mijn eerste vriendje, Jorgos, waar ik uiteindelijk tot mijn 27ste mee samen ben geweest. In de tussentijd maakte ik de havo af, deed ik modellenwerk en ging ik vroeg samenwonen. Op mijn achttiende ging ik al uit huis. Achteraf besef ik mij dat vanaf die periode mijn moeder al werd opgenomen, en dat dat ook de reden was waarom ik zo jong op mezelf ging wonen. In die tijd begon ik ook met sigaretten roken. Het enige ‘stoute’ wat ik ooit heb gedaan, haha. Ik was geen puber, want ik wilde mijn ouders niet tot last zijn. Ik paste mij toen al aan.’
Wanneer leerde je dan Marco kennen?
Leontine Ruiters: ‘Na Briefgeheim speelde ik diverse rollen in series en films, werd ik het gezicht van Veronica en vooral niet te vergeten, werkte ik acht jaar lang bij Rad van Fortuin. Toen ik bij ‘t Rad wegging werd er een ‘nieuwe Leontine’ gezocht. Dit bleek een soort afvalrace te worden die eindigde met een live-event waar Marco optrad met zijn hit Dromen zijn bedrog. Ik heb hem op dat moment een gouden plaat uitgereikt en na het event nog gesproken in de bar. Jaren later kwam ik hem weer tegen in Ahoy in Rotterdam waar we lang hebben gepraat. We hadden ontzettend veel raakvlakken en een goede klik. Onze paden bleven elkaar kruisen en onze gezamenlijke vrienden Connie Breukhoven en Leco van Zadelhoff vonden het een goed idee om ons te koppelen. Onze eerste date volgde, maar omdat we het toch wel spannend vonden, was Leco daar de eerste keer bij, haha. Vanaf dat moment is het allemaal snel gegaan. Na drie maanden vroeg Marco mij ten huwelijk, vrij snel was ik zwanger en getrouwd.’
Je vertelde net dat je als kind al aanpasgedrag vertoonde. Een huwelijk is vaak ook geven en nemen. Hoe was dat voor jou?
Leontine Ruiters: ‘Absoluut. Een huwelijk vraagt van allebei de partners aanpassing. We wilden beiden kinderen, maar ik zag het niet zitten om allebei een grote carrière na te jagen. Ik wilde er als moeder echt voor onze kinderen zijn. Ik gaf zijn carrière voorrang, maar dat betekende niet dat ik geen leuke dingen deed. Ik nam vaak projecten aan die ik makkelijk kon combineren met het gezin, waarvoor ik bijvoorbeeld een paar weken of maanden druk was, maar ik hield er wel rekening mee dat ik er veel kon zijn voor mijn gezin. Het voelde als een bewuste keuze waar ik nog steeds achtersta. En eigenlijk was Marco ook veel thuis, want zijn werk was ook regelmatig ‘s avonds, waardoor onze kinderen veel aandacht hebben gekregen van beide ouders. Daar ben ik heel dankbaar voor.’
Lees ook: Jetteke van Lexmond: ‘Ik klom als klein ukkie op een stoel en maakte enorme schilderijen’
Het thema voor deze editie is loslaten. Wat kreeg jij daarvan mee in jouw opvoeding?
Leontine Ruiters: ‘Mijn moeder kon mij moeilijk loslaten, ze was door haar ziekte angstig dat er dingen met mij zouden gebeuren. Zij kon dagen wakker liggen uit zorgen. Dit resulteerde erin dat ik haar weinig vertelde, uit bescherming voor haar. Ik werd bijna de moeder van mijn moeder. Ik kan mij ook nog goed een moment herinneren dat mijn zus ruzie had met mijn ouders en dat ik bewust dacht: dat ga ik ze nooit aandoen. Bewust besloot ik om ze niks te vertellen en mij volledig aan te passen. Elk probleem dat ik had met vriendjes of vriendinnen hield ik voor me. Pas als het de pers in kwam, besloot ik het mijn ouders te vertellen. Dat wilde ik niet voor mijn kinderen.’
Het hele artikel van Leontine Ruiters over loslaten in Manifestatie Magazine lezen? Bestel hier de Let it go-editie, inclusief interviews met Michael Pilarczyk en Willemijn Welten.
