Het is half 9 op een warme zomeravond. Ik kruip nog even gezellig bij mijn zoon in bed om te kletsen. Waar mijn dochter nog even losgaat (lees: nog tien keer een radslag door de kamer, nog even wat water drinken, nog een boekje lezen of nog even een tekening afmaken), altijd lekker met 25 graden in de slaapkamer, gaat mijn zoon daarentegen vrij snel in de relaxmodus. Hij vindt het heerlijk om de dag af te sluiten door nog even te kletsen over van alles en nog wat. Vanavond begint hij te vertellen over zijn spreekbeurt van morgen en over zijn zenuwen. Deze gaat over Parijs, met een foto van New York als openingsslide. Hij wilde dat graag zo laten. Prima.
Bij het horen over de spreekbeurt krijg ik zelf een kriebel in mijn buik. Want man, wat vond ik dat vroeger spannend op school. En nog steeds wel eens. Als ik een presentatie of workshop moet geven waarbij ik zelf in de spotlight sta, voelt dat nog steeds wel eens spannend. Daarom vind ik het zo goed dat kinderen nu al op een jonge leeftijd leren hoe het is om iets te vertellen aan een groep. Dat begint bij ons op school al in groep 3, waarbij kinderen iets leuks mogen vertellen over een zelfgekozen onderwerp. Ik vind het dan wel weer belangrijk dat kinderen niet worden beoordeeld op hun spreekbeurt, anders heb je meteen een trauma te pakken. Gewoon luchtig en leuk iets vertellen over een onderwerp dat je leuk vindt. Daar kun je wat mij betreft niet vroeg genoeg mee beginnen.
Even terug naar de bewuste avond. Mijn zoon vertelde dat hij best zenuwachtig was voor zijn spreekbeurt. Op zo’n moment zou ik natuurlijk kunnen zeggen: “Dat hoeft helemaal niet, je hebt het toch goed voorbereid? Geen reden om zenuwachtig te zijn, dat komt helemaal goed!” Maar daarmee zou ik geen recht doen aan zijn gevoel. Hij voelt zenuwen. Dat wat er is en daar ga ik niet iets anders van proberen te maken.
Het herinnert mij onmiddellijk aan wat ik zelf laatst zo mooi te horen kreeg tijdens mijn opleiding Systemisch Coachen. Het gaat in die opleiding over onderliggende patronen en dynamieken in familiesystemen en organisatiesystemen zichtbaar maken. Dat betekent automatisch dat je diepe gesprekken hebt, want er komt van alles naar boven. Vaak dikke tranen bij de deelnemers. Onze trainer zei toen heel mooi: “Wat als je eens probeert om comfortabel te zijn met het oncomfortabele?” Ik vond dat zo’n mooie opmerking, want wij mensen zijn nu eenmaal geneigd om alles goed te praten. En dat doen we ook naar onze kinderen. “Je hoeft niet te huilen.” “Niks om je zorgen over te maken.” “Je hoeft toch niet zenuwachtig te zijn.” Met dat soort goedbedoelde opmerkingen bereik je helemaal niets, behalve dat je voorbijgaat aan het gevoel wat er op dat moment is bij je kind.
Dus ik zei tegen mijn zoon: “Ik snap dat je zenuwachtig bent, dat heb ik ook nog wel eens. Maar wat als je nou eens probeert om die zenuwen maar gewoon toe te laten? Oké, je voelt zenuwen. Prima en logisch, want je vindt het spannend. Dat is een normale reactie van je lichaam.” Waarna ik hem vroeg: “Denk je dat je zenuwen minder worden als je heel hard probeert dat ze er niet zijn?”
“Nee, ik denk dat het dan alleen maar erger wordt,” zei hij. Hij snapt het eigenlijk al. Probeer het zelf ook eens, om oké te zijn met de dingen die misschien niet fijn voelen op een bepaald moment. Want daar zit voor ons allemaal nog zoveel groei.
Mechelien Odekerken schrijft voor Manifestatie Magazine, maar voordat ze inspirerende artikelen tikte werkte ze jarenlang in het bedrijfsleven. In 2018 stapte ze uit deze ratrace en gooide het roer om. Met haar bedrijf Grow Your Brain helpt ze ouders en kinderen een groeimindset te ontwikkelen door middel van (online) cursussen en coaching. Kinderen leren veel dingen op school, maar niet hoe je ‘mind’ werkt. Hoe bewandel je je eigen pad, hoe bouw je zelfvertrouwen op, hoe ga je om met gedachten en emoties en/of hoe maak je eigen keuzes? Het is onze taak als ouders om dat aan onze kinderen te leren. En daar helpt Mechelien je graag een handje bij. Meer weten of manifesteren? Lees alle andere artikelen over manifesteren.
