Daar stond ik. Midden in het bos. Ik hoorde alleen de regen. Zeiknat was ik. Huilend liep ik door de modderige paadjes tot ik weer terug bij het huisje was. Daar staken we een vuur aan. Er werd niet gesproken, maar toch veel gezegd. Samen met de andere deelnemers van het retraite mediteerden we en aten we een gezonde maaltijd die we in stilte hadden bereid. De volgende dag maakten we een moodboard, waarbij ‘manifesteer je jaar’ de opdracht was. Het was alsof ik weer op de PABO zat. Ik knipte en plakte, waarna er uiteindelijk vier dingen op mijn plaat stonden. Marathon Rotterdam, Feyenoord kampioen, op reis naar Spanje, Frankrijk en Schotland en gitaar spelen.
Als je mij vijf jaar geleden in de kroeg om mijn mening vroeg aangaande een stilteretraite had ik iets gemorst. Waarschijnlijk bier. Of baco, dat kan ook. In ieder geval geen Rivella Light, wat ik nu tijdens dit retraite dronk. Ik had je ook aangekeken met een Hollebolle Gijs-blik en je daarna misschien gevraagd hoe hoog je koorts was. Op dat moment had ik een leuke baan als meester, een prachtige zoon en drie bonuskinderen, dito vriendin en mijn ouders waren gezond en vol levenslust. Ik was een boek aan het schrijven, kampioen met mijn voetbalteam en paste al mijn overhemden zonder dat er één gaatje tussen de knoopjes te zien was. Er was geen vuiltje aan de lucht. Tot ik op de eerste dag van het nieuwe schooljaar een telefoontje kreeg…
Het bleek mijn schoonmoeder. Ze vertelde dat er iets niet in de haak was met mijn vriendin en ‘of ik direct naar huis wilde komen’. Diezelfde dag kregen we in het ziekenhuis het bericht dat er aan de uitgezaaide rommel niks meer te doen was. Samen kerst vieren zou misschien met experimentele medicatie nog lukken. Ons leven voelde als een kaartenhuis. En wanneer alle ruiten, harten, en klaveren instorten, en al het andere in het leven in één klap onbelangrijk is, word je vanzelf keihard in het nu gezet. Op dat moment begon haar manifestatieproces. Ze manifesteerde het hoogste wat je maar kúnt manifesteren. Je gezondheid. Je lijf. Je leven. Langzaam kon ze weer uit bed, de gang op, vervolgens naar een bed in de woonkamer, naar wandelen in de wijk. We kregen stapels kaarten. In ons huis stonden zoveel bloemen dat het net leek of we verhuisd waren naar Keukenhof. Op één van de kaarten stond: ‘Wat erg dat jij je kinderen niet groot ziet worden.’ Een opbeurende tekst. We hebben erom gelachen. ‘Ik zie mijn kinderen wél groot worden’, zei mijn vriendin. En dat doet ze. Ze is gezond. Noem het een medisch wonder, noem het een cadea, noem het hoe je wilt, maar ze is gezond. We krabbelden op. Langzaam, maar zeker. Ondertussen stond ik ‘gewoon’ voor de klas, en besloot ik een boek te schrijven. Ik noemde het: Fleudemeu, waarin ik schreef over lesgeven tijdens zo’n heftige periode en probeerde daar mijn kracht van te maken.
Na twee jaar doorzetten konden we zelfs weer met ons gezin op vakantie. Naar ons geliefde Frankrijk. Vlak bij Parijs kreeg ik in de auto een telefoontje. Of ik zo snel mogelijk naar huis kon komen. Mijn vader was plots overleden. Als dit een script van een film zou zijn, zou je tegen de regisseur zeggen: ‘Dit is wel wat overdreven.’ Maar het was geen film. Het was de realiteit. Over deze periode schreef ik mijn tweede boek: VakantieBaan.
Ondanks de heftige gebeurtenissen bleef ik voor de klas de vrolijke meester uitgangen. De ene na de andere leerling kreeg ik vanwege het lerarentekort erbij in de klas. Ik probeerde alle kinderen evenveel aandacht te geven, maar het lukte niet meer. Ouders die om havo-adviezen vroegen tijdens rapportgespreken, maar ik kon er niet meer om lachen. Ik had een burn-out. Het gevolg van een periode vol stress en spanning.
Maanden later, toen ik me eindelijk liet overhalen mee te gaan op stilteretraite hervond ik mezelf. Ik raapte mezelf weer op door de meditaties, de boeken die ik las en de momenten van rust. We zijn op reis gegaan naar Frankrijk, naar Schotland én naar Spanje. Feyenoord wordt kampioen. Ik kan nog geen gitaar van een tuba onderscheiden, maar heb wel al een gitaar gekocht. Over twee weken loop ik de marathon van Rotterdam. Ik kan alleen maar vol trots en liefde zeggen: Mijn vriendin organiseert geweldige retraites!
Jona Baan (38) is meester en schrijver op een basisschool. Naast zijn werk voor de klas schreef hij succesvolle boeken Fleudemeu en VakantieBaan over zijn werk voor de klas. Hoe hij bij Manifestatie Magazine terecht kwam? Manifesteren. Volgens Jona is dit één van de nieuwe aspecten die kinderen volgens hem mee moeten krijgen. Zo leren ze hun toekomst zelf in te kleuren. Meer weten of zijn boek kopen? Neem even een kijkje op zijn website www.jonabaan.nl. Meer weten of manifesteren? Lees alle andere artikelen over manifesteren.
