Ik vind schepijs lekkerder dan softijs. Ik vertrouw softijsmachines niet. Mijn neef ook niet. Maar hij gaat daar een stuk verder in dan ik. Hij was zelfs zo sceptisch over de hygiënische staat van de softijstuit dat hij standaard drie milkshakes bestelde. De eerste gooide hij dan gewoon weg, zodat hij zeker wist dat de tweede beker geen bacteriën van voorgaande milkshake bestellers zou bevatten. Dat ging mij wat ver. Maar ik snap hem.
Ik ben op vakantie. Dan mag je elke dag een ijsje, vind ik. En soms neem ik er wel twee. Dat mag alleen in de zomer. En als je amandelen geknipt zijn. Maar dat is gelukkig niet het geval. Ik sta voor de vitrine van de Franse ijswinkel ‘La Boule Fantastique’. Die naam is goed bedacht, het betekent: de fantastische bol. Zo heten de ijszaken hier. In Nederland is dat niet zo. Daar heten de ijszaken altijd Gelatino, La Toscane of Nino. Je ziet hier nooit een ijszaak die: ‘Mooie bol’ heet of ‘Het lekkende hoorntje’ Maar goed. Dat terzijde.
Ik kan niet kiezen. Dat heb ik altijd in ijszaken. Net zoals dat ik in boekwinkels altijd moet poepen. Heel irritant. Meestal eindigt dat in vanille en pistache. In het geval van de ijszaak dan. Een lekkere, veilige keuze. Je wil niet teleurgesteld worden. Je manifesteert als het ware jouw ijssensatie voor die avond. Wel of geen slagroom is ook belangrijk. Op citroenijs moet je geen slagroom nemen, maar op chocolade-ijs of oma’s appeltaart wel! De mevrouw staat klaar met haar scheppertje en kijkt me vragend aan. “Quel parfum de glace, monsieur?” Ohja, ik moet een smaak kiezen.
Dan denk ik terug aan mijn jeugd. Aan de ijsjes van toen. Helaas zijn mijn favoriete ijsjes niet meer te verkrijgen. Ik kocht op zomerse dagen bij de groenteboer op de hoek een ‘Opal Fruit’ voor twee gulden. En dat was een heerlijk ijsje. Er was keuze uit twee smaken. Geen keuzestress in de wijde omtrek te vinden. Oranje of rood. Dat was het. Lekker makkelijk. In 1995 kocht ik een Soledo. Niet te verwarren met een Solero. Met een d dus. Ik heb op de site van Ola geprobeerd te achterhalen waarom ze de naam veranderd hebben. Tevergeefs. Of een Jive! Kent u die nog! Een soort luxe Split maar dan rood. Een goddelijk ijsje. Bij het zwembad deed je een moord voor een Jive. Soms kochten mijn vader en ik een ijsje met drie smaken. Een aardbei, sinaasappel en een citroentje op een stokje. Maar ineens waren ze uit de schappen verdwenen. Ik heb gezocht hoe het ijsje ook alweer heette. Nergens kon ik het terugvinden. Tot ik op een obscure site voor ijs fetisjisten hem weer terugvond! De Boomy! Hij is niet meer, helaas. Ook het potlood met het bruine puntje en de wijsvinger verdwenen uit het straatbeeld. Botervette Magnums en Cornetto’s kwamen ervoor in de plaats.
Het leven is nu anders. Ik word geacht om alles te weten. Als de kinderen op school iets niet weten vragen ze het aan de meester. Als er iemand thuis zijn oplader kwijt is, vragen ze het aan papa. Als er een stiefkind de auto nodig heeft, krijgt stiefvader een appje waar de auto staat. Ik zou soms weleens terug willen naar vroeger. Naar de Franse boulevard waar we elke avond richting het strand liepen. Ons enige probleem was welke smaak ijs we deze avond nou weer moesten kiezen. De mevrouw kijkt me nu echt dringend aan. De rij wordt langer en lager. ‘Vanille et Pistache’, zeg ik dan in mijn beste Frans.
Jona Baan (38) is meester en schrijver op een basisschool. Naast zijn werk voor de klas schreef hij succesvolle boeken Fleudemeu en VakantieBaan over zijn werk voor de klas. Hoe hij bij Manifestatie Magazine terecht kwam? Manifesteren. Volgens Jona is dit één van de nieuwe aspecten die kinderen volgens hem mee moeten krijgen. Zo leren ze hun toekomst zelf in te kleuren. Meer weten of zijn boek kopen? Neem even een kijkje op zijn website www.jonabaan.nl. Meer weten of manifesteren? Lees alle andere artikelen over manifesteren.